បែដឡាំ
សារមន្ទីរសង្គ្រាមរាចារបស់អង់គ្លេស ជាផ្ទះមួយក្នុងអគារនៅឡុងដុន ដែលជាអតីតទីតាំងសំរាប់មន្ទីរពេទ្យរាជបែតថ្លេម ជាកន្លែងថែរក្សាជំងឺប្រសាទ។ មន្ទីរពេទ្យនោះត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅថា បែដឡាំ ដែលឥឡូវក្លាយជាពាក្យ ប្រើពណ៌នាភាពរយ៉េរយៃ និងភាពឆ្កួតលីលា។ វាគឺគួរឱ្យហួសចិត្តដែលថា សារមន្ទីរសង្គ្រាមត្រូវបានប្រើទីតាំងចាស់របស់បែដឡាំ។ ពេលដែលយើងដើរតាមសារមន្ទីរ បន្ថៃមទៅលើរឿងវីរភាព និងការបូជា ក្នុងសម័យសង្គ្រាម អ្នកនឹងឃើញ រឿងនៃការបំភ័យឆ្នឹងនៃភាពអមនុស្សធម៌របស់ភាពឆ្កួតលីលានៃមនុស្សទៅលើមនុស្ស ។ ចេញពីការបញ្ជាមកការប្រល័យពូជសាសន៍ និងការបំបាត់ជនជាតិភាគតិច ទៅលើពួកហូលូកូស្ត វាជាការបង្ហាញដ៏អាក្រក់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនពិនិត្យមើលនិស្ស័យមនុស្ស អាចទៅរកការអាក្រក់ហើយពណ៌នាថា ជាអ្នកដែល “រីករាយនឹងធ្វើអាក្រក់ ហើយសប្បាយអំពើកំណាចជនអាក្រក់”(សុភាសិត២:១៤)។ ក្នុងពេលការនេះប្រហែលពណ៌នាច្រើនពីលោកិយជុំវិញយើង អ្នកជឿតាមព្រះគ្រីស្ទមានរបៀបថ្មីក្នុងការដំណើរការជីវិត។ លោកប៉ុលបានជំរុញយើង “កុំឱ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឱ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ”(រ៉ូម១២:២១)។ សកម្មភាពដែលមានព្រះគ្រីស្ទជាកណ្តាល គឺដូចជា សំដែងកិរិយាល្អ នៅចំពោះមុខមនុស្សទាំងអស់(ខ.១៧) បង្កើតសន្តិភាព(ខ.១៨) និងធ្វើដល់សត្រូវយើង ដោយមេត្រី(ខ.២០) នឹងជះឥទ្ធិពលដល់លោកិយសំរាប់សេចក្តីល្អ។ បើយើងម្នាក់ៗត្រូវរស់ ដូចជាការជះស្រមោលនៃសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រហែលនឹងមានបែដឡាំតិចជាងមុន។ —Bill Crowder
កត្តាដែលធ្វើឲ្យភ័យខ្លាច
ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកគាំទ្រហ្សែកស្ពៀរ(Shakespeare) អ្នកដឹងថា តួឯករបស់គាត់តែងតែមានគុណវិបត្តិដែលធ្ងន់ធ្ងរ។ វាធ្វើឱ្យរឿងល្អមើល ហើយបង្រៀននូវមេរៀនសំខាន់ខ្លះ។ ដូចគ្នាវាពិតសំរាប់វិរបុរសក្នុងគម្ពីរ អាប្រាហាំ។ គុណវិបត្តិរបស់គាត់? ការភ័យខ្លាច។ ពីរដងដែលអាប្រាហាំបង្អោនទៅតាមការភ័យខ្លាចថា អ្នកគ្រប់គ្រងនឹងសំលាប់កាត់ហើយយកប្រពន្ធគាត់(លោកុប្បបត្តិ១២:១១-២០ ២០:២-១៣)។ ការភ័យខ្លាច ព្រោះជីវិតគាត់ គាត់បានបញ្ឆោតទាំងផារ៉ោន និងស្តេចអាប៊ីម៉ាលេក ដោយនិយាយថា “នាងជាប្អូនស្រីខ្ញុំ” ក្នុងការស្វាគមន៍សំខាន់ឱ្យស្តេចយកនាងសារ៉ាចូលក្នុងទីកន្លែងស្នំ(២០:២)។ ដោយការខ្លាចកំណត់សកម្មភាព គាត់បានដាក់ខ្លួនផ្សងគ្រោះថ្នាក់ពីផែនការព្រះ ដែលថា តាមរយៈគាត់ និងសារ៉ា នឹងមានជាតិសាសន៍ដ៏ធំកើតមាន(១២:១-៣)។ ប៉ុន្តែ មុនយើងវិនិច្ឆ័យអាប្រាហាំ យើងគួរសួរខ្លួនយើងសំណួរខ្លះ។ ពេលខ្លាចបាត់បង់ការងារ តើយើងសំរបតាមភាពសុចរិតយើងទេ? ដោយខ្លាចគេឃើញរស់បែបចាស់ តើយើងនឹងដាក់តំលៃយើងចោលចេញទេ? ដោយខ្លាចគេចំអក ឬយល់ច្រឡំ តើយើងនឹងព្រងើយការផ្សាយដំណឹងល្អ និងធ្វើឱ្យភាពអស់កល្បរបស់អ្នកនោះ មានគ្រោះថ្នាក់? មានតែការមួយដែលយកឈ្នះការភ័យខ្លាចយើង គឺជំនឿដែលតស៊ូក្នុងព្រះវត្តមាន ការការពារ អំណាច និងការសន្យា ព្រះជាម្ចាស់។ បើការភ័យខ្លាច យើងធ្វើឱ្យផែនការព្រះសំរាប់យើងមានភាពគ្រោះថ្នាក់ ចូរចងចាំថា ទ្រង់នឹងមិនដែលសុំអ្នកដែលទ្រង់មិនអាចបញ្ចប់បាននោះទេ ទោះបីវាទាមទារអន្តរាគមន៍អស្ចារ្យពីខាងទ្រង់ក៏ដោយ។ —Joe Stowell
ដំបង និង ដុំថ្ម
អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងឆ្អែតចំពោះ“សេចក្តីចំអករបស់មនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ” (ទំនុកតម្កើង ១២៣:៤) ប្រហែលជាអ្នកក៏ដូច្នោះដែរ។ អ្នកជិតខាងអ្នក អ្នកនៅការិយាល័យ ឬអ្នកនៅបន្ទប់រៀនអ្នក ប្រហែលជាមើលងាយដល់ជំនឿ និងការប្តេជ្ញាដើរតាមព្រះយេស៊ូវរបស់អ្នក។ ឈើនិងថ្មអាចបំបាក់ឆ្អឹងយើង តែសំដីអាចធ្វើឱ្យយើងដំបៅកាន់តែជ្រៅ។ នៅក្នុងអត្ថាធិប្បាយរបស់គាត់ លើសៀវភៅទំនុកដំកើងនេះ លោក ឌីរែក ឃីឌនឺរ(Derek Kidner) បានហៅសេចក្តីចំអក ថាជា “ដែកត្រជាក់”។ យើងអាចបញ្ជៀសសេចក្តីចំអករបស់ពួកឆ្មើងឆ្មៃរ ដោយក្លាយដូចគេ ឬយើងអាចចាត់ទុកគោលបំណងគេថា ជាភួងកិត្តយស។ យើងអាចរីករាយនូវអ្វីដែលត្រូវ រាប់ជាមានតំលៃ ដែលរងទុក្ខ ដោយអាម៉ាស់សំរាប់នាមព្រះយេស៊ូវ(កិច្ចការ ៥:៤១)។ វាប្រសើរក្នុងភាពអាម៉ាស់រយៈពេលខ្លី ជាជាងបានជាទីខ្ពើម ឆ្អើមនៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ(ដានីអែល ១២:២)។ យើងមិនត្រូវដូចពួកបញ្ឆោត ដោយបញ្ឆោតគេវិញឡើយ ប៉ុន្តែ ឱ្យពរដល់អ្នកដែលបៀតបៀនយើង។ លោកប៉ុលបានប្រាប់រំលឹកយើងថា “ចូរសូមពរចុះ កុំឱ្យប្រទេចផ្តាសាឡើយ”(រ៉ូម ១២:១៤)។ ព្រះអម្ចាស់ប្រហែលនាំគេ ឱ្យមានជំនឿ និងកែប្រែចិត្ត ហើយកែប្រែរយៈពេល អាម៉ាស់ រយៈពេលខ្លីនោះ ជាសិរីល្អអស់កល្បវិញ។ ចុងក្រោយ ដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងប្រាប់យើង នោះយើងត្រូវសំឡឹងទៅឯព្រះ(ទំនុកដំកើង ១២៣:២)។ ទ្រង់យល់ជាជាងអ្នកណាទាំងអស់ ព្រោះទ្រង់បានស៊ូទ្រាំការរិះគន់បន្ទោស។ ទ្រង់នឹងបង្ហាញក្តីអាសូរដល់យើង ដោយព្រះគុណដែលគ្មានព្រំដែន។ —David Roper
សមគ្នាឥតខ្ចោះ
វែងពេក ខ្លីពេក ធំពេក តូចពេក តឹងពេក រលុងពេក។ ពាក្យទាំងនេះពណ៌នាពីសំលៀកបំពាក់ភាគច្រើនដែលខ្ញុំពាក់ល។ រកសំលៀកបំពាក់ដែលសមស្ទើរតែមិនអាចទៅរួច។ ការស្វែងរកព្រះវិហារដែលល្អឥតខ្ជោះក៏មានបញ្ហានេះដែរ។ គ្រប់ព្រះវិហារមានអ្វីមួយចំនួនដែលមិនសូវត្រូវ។ អំណោយទានមិនបានត្រូវគេទទួលស្គាល់។ ទេពកោសល្យរបស់យើងមិនត្រូវបានគេឱ្យតំលៃ។ ញ្ញាណនៃការដឹងយើងត្រូវបានគេយល់ច្រឡំ។ អត្តចរិតខ្លះ ជំនឿខ្លះ មនុស្សខ្លះ ឬទំលាប់ខ្លះ ធ្វើឱ្យយើងមិនសូវស្រួល។ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចចុះក្នុងចំណោម។ យើងពុះពាររកកន្លែងត្រូវនឹងយើង។ ទោះបីជាយ៉ាងណា យើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យយើងសំរបចូលគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលនិយាយថា “ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាងឡើងក្នុងទ្រង់ដែរ សំរាប់ជាលំនៅនៃព្រះ ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ ”(អេភេសូរ ២៣:២២)។ អ្នកជឿក្នុងព្រះវិហារសព្វថ្ងៃ ដូចព្រះពន្លាក្នុងសម័យលោកម៉ូសេ(និក្ខមនំ ២៦) ហើយដូចជាព្រះវិហារក្នុងសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន(១ពង្សាវដារក្សត្រ ៦:១-១៤) គឺជាដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់លើផែនដី។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យចូលសំរបគ្នា ដើម្បីកុំឱ្យមានការបែងចែកក្នុងក្រុមជំនុំព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះមានន័យថា យើងដែលជាប្លុកអគារ គឺត្រូវរួបរួមគ្នាឱ្យសមឥតខ្ចោះក្នុងគំនិតដូចគ្នា និងក្នុងការវិនិច្ឆ័យដូចគ្នា”(១កូរិនថូស ១:១០)។ គ្មានព្រះវិហារណានឹងល្អឥតខ្ចោះទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចធ្វើការរួបរួមគ្នា ឱ្យឥតខ្ចោះ។ —Julie Ackerman Link
ធ្វើឱ្យខ្ញុំទទេរ
ឱកាសច្នៃរប្រឌិតសែនអាក្រក់ ខ្ញុំរអ៊ូពេលខ្ញុំចាក់ប្រដាប់ចំរៀកក្រដាសចោល។ ខ្ញុំបានដើរតាមដំបូន្មានល្អមួយពីការច្រៀកក្រដាសឯកសារផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើប្រដាប់ចំរៀកទទេរ ដោយមិនធ្វើឱ្យមានចំរៀកក្រដាសបាស់វាលលើកំរាល! ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំចាក់ប្រដាប់ចំរៀកក្រដាសឱ្យទទេរ ខ្ញុំប្រកែកថា ខ្ញុំគួរតែខ្វល់ ព្រោះថាវាគ្រាន់តែពាក់កណ្តាលពេញ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំបើកថង់ផ្លាស្ទិចតូចមួយពីខាងលើហើយក្រឡាប់វាចុះ ខ្ញុំសប្បាយព្រោះឃើញក្រដាសធំឥតជ្រុះលើកំរាល។ កំហុសមកពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំរង់ចាំរហូតដល់ប្រដាប់ដាក់ឡើងពេញ មុនចាក់វាចេញ!
នៅពេលយើង អនុញ្ញាតិឱ្យបាបបំពេញចិត្ត វានឹងពោរពេញនៅក្នុងជីវិតយើង។ ក្នុងលូកា៦:៤៥និយាយថា មនុស្សអាក្រក់ក៏យកសេចក្តីអាក្រក់ ចេញពីកំណប់អាក្រក់ក្នុងចិត្តខ្លួនដែរ។ ដ្បិត យើងពោលបញ្ចោញសេចក្តីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្តជានិច្ច។ តើអ្វីនឹងកើតឡើង ពេលយើងត្រូវចាក់ចោលសំរាមនៃអំពើបាប ចេញពីចិត្តយើង មុនពេលឱ្យវាចាប់ផ្តើមមានអន្តរអំពើជាមួយអ្នកដទៃ? ដើម្បីបំបាត់ភាពល្វីងជូរចត់ អំណួតដ៏រឹងក្បាល កប់ក្នុងកំហឹង?(អេភេសូរ៤:២៦-៣២)។ យ៉ូហានខ្សែទីមួយ ១:៩ រំលឹកយើងថា “បើយើងលន់តួបាបវិញ យកសំរាម ។ អ្នកនឹងខ្ញុំមិនមែនដូច្នោះឡើយ! —Cindy Hess Kasper
ចំនុចហួសព្រំដែន
នៅក្នុងកីឡាវាយកូនគោល កន្លែងសំគាល់គ្រាប់ ហួសព្រំដែន ធ្វើឡើងពេលកូនគោលចេញពីទីលាន។ បើកូនគោលរបស់អ្នកលេងម្នាក់ចេញ នោះនឹងពិន័យ ដោយមិនឱ្យវាយមួយ។ ព្យាការីយេរេមាបានបំរាម រាជាណាចក្រយូដាខាងត្បូង ពីការបដិសេដចេញពីព្រំដែនព្រះជាម្ចាស់ សំរាប់ពួកគេ។ គាត់និយាយថា “ទោះជាសមុទ្រក៏ដឹងថាខ្សាច់លើជ្រាំងជាកន្លែងហួសព្រំដែន គង់តែនឹងហូររំលងមិនបានដែរ” យេរេមា៥:២២)។ តែរាស្ត្រព្រះជាម្ចាស់ចិត្តរឹងទទឹង និងបះបោរ (ខ.២)។ គ្មានកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានឱ្យគេនូវទឹកភ្លៀងសំរាប់ដំណាំគេ(ខ.២៤)។ ពួកគេចំរើនខាងឆបោក (ខ.២៧) ហើយព្រងើយកន្តើយនឹងការអង្វរនៃអ្នកទន់ទាប (ខ.២៨)។ ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យព្រំដែននៃសីលធម៌ ក្នុងព្រះបនូលទ្រង់សំរាប់យើងរស់នៅ។ ទ្រង់ប្រទានវាមកមិនមែនធ្វើឱ្យយើងរសាយ តែដើម្បីឱ្យយើងដែលកាន់តាម យើងនឹងសប្បាយនឹងព្រះពរទ្រង់។ ដាវីឌសរសេរថាៈ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទូលបង្គំដឹងហើយថា អស់ទាំងខច្បាប់របស់ទ្រង់សុទ្ធតែសុចរិត (ទំនុក តម្កើង ១១៩:៧៥)។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់អ៊ីស្រាអែល តាមរយៈម៉ូសេថា អញបានដាក់សំញែងទាំងជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់ ទាំងព្រះពរនឹងសេចក្តីបណ្តាសារ នៅមុខឯងរាល់គ្នា ដូច្នេះចូររើសយកជីវិតចុះ (ចោទិយកថា ៣០:១៩)។ កុំល្បងលព្រំដែនព្រះហើយអញ្ជើញការកែតម្រូវរបស់ទ្រង់។ ចូរសំរេចចិត្ត ដោយឈ្លាសវៃ ដើម្បីរស់ជាមួយព្រំដែនទ្រង់តាមព្រះបន្ទូល។ —C. P. Hia
មើលមនុស្ស ពីខាងក្នុង
នៅថ្ងៃទី១ កុម្ភៈ ១៩៦០ សិស្សបួននាក់ មកពីមហាវិទ្យាល័យ ដែលសុទ្ធស្បែកខ្មៅចុះនៅកន្លែងអាហារថ្ងៃត្រង់ សំរាប់តែពួកស្បែកសនៅការ៉ូលីណាខាងជើង អាមេរិច។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមគេឈ្មោះហ្វ្រែនគ្លីន ម៉ាកខេន(Franklin McCain) ចាប់អារម្មណ៍នឹងស្ត្រីស្បែកសចាស់ម្នាក់អង្គុយជិតមើលមកពួកគេ។ គាត់ប្រាកដក្នុងចិត្តថា គាត់គិតមិនល្អចំពោះគេ ហើយការប្រឆាំងលើការដាក់ឱ្យនៅដោយឡែករបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក គាត់ដើរទៅពួកគេ ដាក់ដៃលើស្មាពួកគេ ហើយនិយាយថា “ ក្មេងប្រុសៗ ខ្ញុំមានមោទនភាពលើអ្នក”។ រំលឹកពីព្រឹត្តិការណ៍នោះ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកតាមវិទ្យុជាតិសាធារណ ម៉ាក្សនិយាយថាគាត់រៀនពីការដែលមិនដែលកើតឡើងទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្នា តាមស្តេរេអូ។ ជំនួសមកវិញ គាត់គួរឈប់ដើម្បីគិតពីអ្នកដទៃ ហើយរកឱកាសនិយាយទៅកាន់គេ។ ព្រះវិហារសតវត្សទីមួយ ដូចយើងសព្វថ្ងៃ គឺបែកបាក់ដោយការបែងចែក ផ្អែកលើជាតិសាសន៍ ភាសា និងវប្បធម៌។ លោកប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទក្នុងក្រុងកូរិនថូស ដើម្បីជួយពួកគេ ឲ្យឆ្លើយតបទៅអ្នកដែលខ្វល់ខ្វាយ ដែលសម្បកក្រៅជាជាងអ្វីដែលចេញពីចិត្ត ២កូរិនថូស ៥:១២)។ ពីព្រោះព្រះគ្រីស្ទសុគតសំរាប់ទាំងអស់ លោកប៉ុលនិយាយថា បានជាពីនេះទៅមុខ យើងខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកណាខាងឯសាច់ឈាមទៀតទេ ខ.១៦)។ សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាមើលឲ្យជិត ឲ្យឃើញមនុស្សពីខាងក្នុង ព្រោះគ្រប់គ្នាត្រូវបានបង្កើត ដោយមានសណ្ឋានដូចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចក្លាយជាការបង្កើតថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ —David McCasland
ប៉ុល វ័យចាស់
ការធ្វើខួបកំណើតលើកទី៦០របស់ខ្ញុំ ពិតផ្លាស់ការគិតពីជីវិតរបស់ខ្ញុំៈ ខ្ញុំធ្លាប់គិតថាមនុស្សពេលដល់អាយុ៦០គឺចាស់ហើយ ។ នោះខ្ញុំចាប់ផ្តើមរាប់ចំនួនឆ្នាំដែលខ្ញុំអាចធ្វើការ ខ្ញុំប្រហែលមាន១០ទៀត។ ខ្ញុំចេះឈ្លក់នឹងការគិតនេះ រហូតដល់ខ្ញុំចងចាំអ្នកធ្វើជាមួយម្នាក់ដែលពូកែធ្វើការ ហើយមានអាយុ៨៥ឆ្នាំហើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានទៅរកគាត់ហើយ សួរតើជិវិតនឹងទៅជាយ៉ាងម៉េចបន្ទាប់ពីអាយុ៦០។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំពីឱកាសព័ន្ធកិច្ចដែលអស្ចារ្យ មួយចំនួន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យគាត់លើសជាង២៥ឆ្នាំហើយ។ លោកសាវកប៉ុល សំដៅទៅខ្លួនលោកថាមានអាយុច្រើន ក្នុងភីលេម៉ូន១:៩.......ជាអ្នកមានវ័យចាស់ហើយ..... ជំនួសកូនខ្ញុំ គឺឈ្មោះអូនេស៊ីមនេះ(ខ.៩-១០)។ លោកប៉ុលកំពុងសុំភីលេម៉ូន ឲ្យទទួលអ្នកបំរើដែលរត់ចេញពីគាត់វិញគឺអូនេស៊ីម។ អ្នកសិក្សាខ្លះជឿថា លោកប៉ុលមានអាយុប្រហែលសែសិបឆ្នាំក្រាស់ ឬហាសិបឆ្នាំស្តើង ពេលដែលកាត់សរសេរសៀវភៅនេះ ហើយប្រាកដជាមិនមែនជាប្រជាជនវ័យកណ្តាលដូចស្តង់ដារឥឡូវ។ ទោះបីជាយ៉ាងណា ការសង្ឃឹមរស់ក្នុងសម័យនោះ គឺខ្លីជាង។ តែទោះបីអាយុច្រើន តែលោកប៉ុលនៅតែបន្តបំរើព្រះជាម្ចាស់ សំរាប់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំទៀត។ ក្នុងពេលដែលយើងប្រហែលជួបនឹងការកំណត់ខាងឯរូបកាយ ឬផ្នែកផ្សេងទៀត តើនឹងមានបញ្ហាអ្វីបើយើងបន្តធ្វើអ្វី ដែលយើងអាចសំរាប់ព្រះជាម្ចាស់ រហូតដល់ពេលដែលទ្រង់ត្រាស់ហៅយើងឱ្យទៅផ្ទះវិញ។ —Dennis Fisher
របៀបចាស់
ខណៈដែលយើងបោះពួយចូលមកក្នុងសតវត្សថ្មីនេះ យើងឃើញមានការកើនឡើងនៃស្តង់ដារ ដែលមនុស្សសួរ ដោយគោរពតាំងពីយូរយារមកហើយ។ នេះត្រូវបានពណ៌នាយ៉ាងលំអិតថ្មីដោយតារាប្រជាប្រិយក្មេងៗ ក្មេងស្រីម្នាក់ អះអាងជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ នៅពេលកំពុងពិភាក្សាលើស្តង់ដារសំរាប់ការបិទបាំងខ្លួន ដោយរបៀបស្លៀកពាក់ នាងបន្ថយការរិះគន់លើការស្លៀកពាក់ដែលផុតលើផុតក្រោម នាងថា“នោះតាមបែបចាស់”។ នាងគឺទាំងត្រូវនិងខុស។ ក្នុងន័យមួយ នាងគឺត្រូវ។ ស្តង់ដារនៃការស្លៀកពាក់គ្រីស្ទានគឺ “បែបចាស់”។ វាត្រូវបានសរសេរចុះជាង២០០០ឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែអាកប្បកិរិយានាងប្រាប់ថាស្តង់ដារបុរាណអាចថាខុស។ តែក្នុងន័យដែលពិតមួយ គោលការណ៍ព្រះគម្ពីរមិនមែនចាស់ឡើយ គឺគ្មានពេលវេលាកំណត់ទេ។ ទោះបីសរសេរយូរហើយតែនៅតែថ្មីនិងអាចអនុវត្តបាន។ ទាក់ទងនឹងសំណួរនៃការបិទបាំងកាយ ព្រះគម្ពីរនិយាយថាពួកស្រីៗ “គួរតែងខ្លួនតាមបែបគួរសម” (១ធីម៉ូថេ២:៩) វានៅតែពិតសព្វថ្ងៃ ដែលថាយើងមិនគួរស្លៀកពាក់ ដើម្បីទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍នោះទេ។ គោលការណ៏ជាទូទៅមួយគឺ“កុំឱ្យត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ ចូរឱ្យអ្នករាល់គ្នាបានផ្លាស់ប្រែវិញ”(រ៉ូម១២:២) ជាបញ្ជាឆ្នាំ២០១១ដែលអាចនាំទៅដល់សំណួរ ពីរបៀបនៃការស្លៀកពាក់។ ដូច្នេះ ទោះយើងជាតារាប្រជាប្រិយឬជាអ្នកអង្គុយមើលក្មេង កុំខ្វល់នឹងពាក្យ “បែបចាស់” ប្រសិនយើងធ្វើនោះគឺតាមព្រះគម្ពីរ។ —Dave Branon
គ្រោះថ្នាក់ពេលបំរើការងារ
ការងារខ្ញុំជាពាក្យ ។ ពេលណាដែលខ្ញុំសរសេរ ឬកែតម្រូវ ខ្ញុំប្រើប្រាស់ពាក្យដើម្បីផ្ទេរគំនិតដើម្បីអ្នកអានអាចយល់។ ខ្ញុំជាធម្មតាដឹងថាតើមានអ្វីខុសពេលអ្នកម្នាក់សរសេរ (ទោះបីពេលខ្លះមិនមែនជាមួយខ្ញុំ) ហើយនិងរកដំណោះស្រាយកែវា។ ជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទ ខ្ញុំទទួលប្រាក់សំរាប់ការរិះគន់គេ។ ការងារខ្ញុំគឺត្រូវមើលកំហុសក្នុងរបៀបដែលពាក្យត្រូវបានប្រើ។ សមត្ថភាពនេះក្លាយជាមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ពេលយកវាមកចូលក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ ហើយរកមើលអ្វីដែលខុស។ ការផ្តោតលើអ្វីដែលខុស អាចនាំយើងឲ្យខកខានអ្វីដែលល្អ។ សាវ័កប៉ុលមានមូលហេតុដែលមើលទៅភាពខុសឆ្គង នៃក្រុមជំនុំភីលីព។ មនុស្សមួយចំនួនផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយអាត្មានិយម មហិច្ឆិតាដែលបន្ថែមទុក្ខលំបាកដល់ប៉ុល(ភីលីព ១:១៦)។ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅពីផ្តោតលើភាពអវិជ្ជមាន លោកបានជ្រើសរើសមើលចំនុចវិជ្ជមាននិងមានអំណរក្នុងវាៈ គង់តែគេសំដែងពីព្រះគ្រីស្ទដែរ។(ខ.១៨)ព្រះអង្គចង់ឲ្យយើងយល់ៈ យើងត្រូវការស្គាល់ល្អពីអាក្រក់ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនចង់“យើងផ្តោតលើការមិនល្អ ហើយក្លាយជាការរិះគន់ និងបាក់ទឹកចិត្ត។ ទោះបីក្នុងកាលៈទេសៈដែលលើសជាឧត្តមគតិ(លោកប៉ុលបានសរសេរចេញពីទីឃុំឃាំង) យើងអាចរកអ្វីដែលល្អ ពីព្រោះក្នុងពេលមានអាសន្នព្រះអម្ចាស់នៅតែធ្វើការ។ —Julie Ackerman Link